Dzieła amerykańskiego twórcy rozmachem faktycznie przypominają powieści z szeroko zakrojonym tłem historycznym, społecznym i obyczajowym, pogłębioną psychologią postaci i typowo literackimi zabiegami narracyjnymi, dzięki czemu Lutes przez krytyków bywa porównywany do Remarque’a czy Hemingwaya. O tym, że nie są to przesadzone komplementy, świadczy lektura "Karuzeli głupców" ("Jar of Fools"), dzieła, które ugruntowało pozycję Lutesa jako jednego z najzdolniejszych twórców komiksów niezależnych w Ameryce.

Kim są tytułowi głupcy? To ludzie zagubieni, wyrzuceni na margines społeczeństwa, niepotrzebni: zapijaczony były iluzjonista Ernie, który nie może się otrząsnąć po śmierci brata i rozpadzie swojego wieloletniego związku, jego przyjaciel, mentor i mistrz Al, który uciekłszy z domu starców pogrąża się coraz bardziej we własnym świecie, drobny kanciarz i jego mała córeczka mieszkający w samochodzie pod mostem. Ćwicząc karciane tricki i magiczne sztuczki, wciąż próbują oszukać los, ale ten jak zwykle nie jest łaskawy dla tych, którzy wypadli poza ramy obowiązujących norm. Wiodą życie wyrzutków i błaznów, dzięki temu mogą sobie pozwolić na większą odwagę i szczerość wobec siebie, choćby koło fortuny obracało się wciąż na ich niekorzyść.

Urok tego onirycznego opowiadania o naturze pamięci, przemijaniu i magii opiera się na mistrzowskiej narracji, w której słowo i obraz doskonale się uzupełniają, dostarczając czytelnikowi niezwykle sugestywnych wrażeń. Jak o tej noweli graficznej powiedział jeden z mistrzów amerykańskiego komiksu Chris Ware: "To jak dostać w zwolnionym tempie pięścią w twarz. Choć masz wiele czasu na ucieczkę, wolisz zostać na miejscu i przekonać się, czy faktycznie będzie bolało, kiedy uderzy. I wiecie co? Boli".

Lutes jest mistrzem drobiazgowego śledzenia międzyludzkich relacji, kierujących ludźmi uczuć i emocji, subtelnego przeplatania losów, wyciągania na powierzchnię tego, co ukryte. Talent ten objawił się w pełni w "Berlin: City of Stones", pierwszej z trzech opowieści dziejących się w latach 20. i 30. w Berlinie. To prawdziwa epopeja prezentująca ówczesne Niemcy rozerwane pomiędzy socjalizmem a rodzącym się nazizmem. Skomplikowana opowieść wysnuta z losów młodej studentki sztuk pięknych, lewicującego dziennikarza, samotnej matki, czy dającego się nabrać na nazistowską propagandę robotnika, to rzecz, która powinna przekonać nawet najbardziej nieprzejednanych wrogów medium komiksowego, że obrazowa narracja wcale nie musi być uproszczona czy infantylna. Mroczna, gęsta i przejmująca wizja Republiki Weimarskiej zawarta w powieści graficznej Lutesa zapada w pamięć z siłą właściwą literackim arcydziełom.













Reklama