Tadeusz Różewicz urodził się w Radomsku w 1921 roku. Zadebiutował jeszcze przed II wojną światową. W 1968, w połowie lat 70. i na początku lat 80. Tadeusz Różewicz był poważnym kandydatem do Nagrody Nobla, jednak nagrodę w tamtym czasie otrzymał Czesław Miłosz.
Różewicz jest jednym z najczęściej tłumaczonych polskich autorów, jego książki przełożono na 49 języków.
Jego dorobek obejmuje poezje, prozę, był pionierem jeżeli chodzi o neoawangardę światową lat sześćdziesiątych. Różewicz jest też autorem ponad dwudziestu tomików poezji.
Wśród jego najsłynniejszych utworów można wymienić nie tylko słynne dramaty, jak "Kartoteka" i "Białe małżeństwo", zainspirowane biografią młodopolskiej poetki Marii Komornickiej, ale także zbiory wierszy, jak "Nic w płaszczu Prospera", "Niepokój" oraz "W łyżce wody", "List do ludożerców", "Twarz" i "Równina".
Spośród poetów, którzy wystąpili po wojnie, ostanie się tylko poezja Różewicza. Pan jeden jedyny wyraził w liryce dramat swojego pokolenia - pisał o nim Julian Przyboś.
Był skromnym człowiekiem, pisał o rzeczach najważniejszych - tak Tadeusza Różewicza wspomina Piotr Dobrołęcki z magazynu literackiego "Książki". Literaturoznawca podkreśla, że poeta w swojej twórczości poruszał tematy na pozór najprostsze, ale jednocześnie niezwykle doniosłe. Jak dodaje, twórczość Różewicza wydaje się łatwa do czytania, ale tak naprawdę jest bardzo głęboka.
Dobrołęcki zaznacza, że Tadeusz Różewicz w pełni zasłużył, by dołączyć do grona polskich noblistów: Czesława Miłosza i Wisławy Szymborskiej. Zdaniem literaturoznawcy, Rożewicz spełniał wszystkie kryteria dla tej nagrody.
Newspix
/
JACEK HEROK
Różewicz był przedstawicielem pokolenia Kolumbów. W jego twórczości dominuje poczucie wyobcowania spowodowane traumą przeżyć okupacyjnych i chęć uwolnienia się od tamtych wspomnień.