Kto Nobla już nie dostanie, a kto jest wiecznie nominowany?

1

2 Typowany do literackiego Nobla od lat. Pojawia się co roku na listach bukmacherskich.

Zagajewski urodził się 21 czerwca 1945 we Lwowie. Polski poeta, eseista, prozaik, tłumacz, laureat Międzynarodowej Nagrody Neustadt w dziedzinie literatury (2004). Tworzy niemal wyłącznie wiersze białe i wolne. W jego poezji znajdują się także nawiązania do mityzacji rzeczywistości i epifanii.

3 Wymieniana, w zależności od zakładu bukmacherskiego, w drugiej lub trzeciej dziesiątce typowanych do nagrody Nobla.

Powieściopisarka i eseistka. Najbardziej utytuowana autorka polska średniego pokolenia. Ceniona zarówno przez krytyke literacką, jak i szeroką publiczność. Trzykrotnie nominowana do Nagrody NIKE za każdym razem zdobywała Nagrodę Czytelników. Laureatka Nagrody Fundacji Kościelskich (1997) oraz Paszportu "Polityki" (1997).

4 Ryszard Kapuścinski (04 III 1932 – 23 I 2007), publicysta, dziennikarz. Był wymieniany wśród kandydatów do Nobla 2006.

Kapuściński próbował wyjaśnić świat. Kiedy czytałem po francusku jego "Heban", byłem bardzo zaskoczony tym, jak dobrze zrozumiał Afrykę. Myślę, że to jeden z największych polskich pisarzy i bardzo żałuję, że nie przyznano mu Nagrody Nobla. Dla mnie było on połączeniem między Polską i Afryką. W „Kielonku" próbowałem spłacić swój dług wobec niego - mówił w wywiadzie dla tygodnika "Polityka" kongijski pisarz Alain Mabanckou.

5 Zmarły tego roku we Wrocławiu polski poeta, dramaturg, prozaik i scenarzysta. Debiutował w częstochowskim piśmie literacko-artystycznym „Głos Narodu” satyrycznym wierszem „Figa z Unry”.Według Julian Przybosia Różewicz był poetą, który „jak Minerwa z głowy Jowisza wyskakuje zupełnie zbrojny”. "Kartoteka" Różewicz to pierwszy przykładem teatru absurdu w polskiej literaturze.

Czy Nobel zasłużył na Różewicza? - pytał swego czasu miesięcznik "Znak". Różewicz nie dostał go, bo tego nie chcieliśmy. W Polsce nieomal od początku towarzyszył poecie cień nieufności. Był i jest dla nas twórcą zbyt ciemnym, zbyt trudnym i w dodatku zbyt słabo budzi zbiorowe emocje - pisał wtedy Piotr Śliwiński.

6 W 1980 był rozważany jako jeden z kandydatów do literackiej Nagrody Nobla. Ostatecznie otrzymał ją Czesław Miłosz.

Jest najczęściej tłumaczonym polskim pisarzem, a w pewnym okresie był najbardziej poczytnym nieanglojęzycznym pisarzem SF. Jego książki zostały przetłumaczone na 41 języków i osiągnęły łączny nakład ponad 30 mln egzemplarzy. Wpływ Lema na światową literaturę SF krytycy przyrównują do wpływu H. G. Wellsa czy Olafa Stapledona.

7 Kulisy kwestii czy w ogóle autor "Pana Cogito" był kiedykolwiek brany pod uwagę przez Akademię i ewentulualnie w jakich okolicznościach został odrzucony poznamy za lat kilkadziesiąt, kiedy protokoły obrad jury staną się dostępne dla prasy i badaczy.

8 Urodzony 1 IV 1902, zmarł 31 I 1985, polski prozaik i publicysta.

W maju 1943 po odkryciu przez Niemców w Katyniu grobów oficerów polskich zamordowanych przez Sowietów, na zaproszenie niemieckie i za zgodą polskich władz podziemnych udał się do Katynia jako obserwator ekshumacji zwłok. Po powrocie w Gońcu Codziennym ukazał się wywiad z J. Mackiewiczem pt. „Widziałem na własne oczy”, w którym zrelacjonował pobyt w miejscu kaźni polskich oficerów. W 1945 opracował białą księgę o mordzie katyńskim – "Zbrodnia katyńska w świetle dokumentów" z przedmową gen. Andersa, która ukazała się w roku 1948.

W 1974 uniwersytet amerykański w Kansas zgłosił Mackiewicza do Nagrody Nobla

9 Był o krok od Nobla w 1968 r.

W dniu, w którym miał zapaść wyrok, moja godność była szmatą, moja suwerenność głupstwem. Dolary, dolary, dolary - pisał sam Gombrowicz.

Pisarz przegrał z Kawabatą.

10 Polski pisarz, eseista i tłumacz literatury, autor "Mitologii".

W 1968 roku oficjalnymi kandydatami wysuwanymi przez polskie środowisko literackie do Nobla byli w tamtym czasie Jerzy Andrzejewski, Jan Parandowski i Iwaszkiewicz.

11 "Sława i chwała", "Czerwone tarcze" i "Pasje błędomierskie" Iwaszkiewicza to owoc wielkich, zawiedzionych ambicji na Nobla. Wiedział, że Nobel bierze na epikę. A do tego eseje z podróży, o Włoszech, o Sycylii, pokazujące, że oto macie do czynienia z Europejczykiem z dziada pradziada, tylko tak intrygująco egzotycznym. Nawet "Podróże po Polsce", mające pokazać czytelnikowi zagranicznemu ten dziwny kraj, były takim przygotowaniem - dość przetłumaczyć na francuski i wydać u Gallimarda (śmiech). Moim zdaniem cała "Twórczość" pod kierownictwem Iwaszkiewicza była nastawiona na moment, kiedy Iwaszkiewicz tego Nobla dostanie - mówił w wywiadzie dla "Gazety Wyborczej" Jan Gondowicz.

12 W 1939 roku Marię Dąbrowską zgłosił slawista z Uppsali, profesor S.B. Liljegren. Podstawą nominacji były "Noce i dnie". Komitet Noblowski zamówił recenzję u Alfreda Kalgrena, swojego stałego specjalisty od literatur słowiańskich. Była druzgocąca. I głęboko niesprawiedliwa - opisuje w "Gazeta Wyborcza".

Kalgren nie rozumiał, dlaczego dzieło, liczące 2250 stron, nosi tytuł "Noce i dnie", "skoro nocą nic się nie dzieje". Bohaterowie mają zbyt drobnomieszczańskie maniery, by zmieniać noc w dzień albo robić po ciemku cokolwiek nieprzyzwoitego. Kalgren chciałby, żeby "Noce i dnie" okazały się swoistym dopełnieniem "Chłopów", żeby były polską epopeją ziemiańską. Zarzuca Dąbrowskiej, że nie wykorzystała tej szansy.

"Dobra lektura na bezsenne noce" - pisał Kalgren.

Komitet Noblowski kandydaturę Dąbrowskiej odrzucił, by już nigdy do niej nie powrócić.

13 Narodowy wieszcz Izraela. Ma tam taką samą rangę co w Polsce Mickiewicz. Nazywany „odnowicielem poezji hebrajskiej”. Był oficjalnym kandydatem do literackiej narody Nobla w 1934 roku. Nagrodę otrzymał wtedy Luigi Pirandello, Włoch.

14 Polski historyk kultury, filolog klasyczny, profesor Uniwersytetu w Petersburgu i Uniwersytetu Warszawskiego, członek Polskiej Akademii Umiejętności. Był jednym z najwybitniejszych i najwszechstronniejszych badaczy świata antycznego. W latach 20. kilkakrotnie zgłaszano jego kandydaturę do Literackiej Nagrody Nobla.

Jak podaje Wikipedia był mocno krytykowany za swoje proniemieckie nastawienie – stał na czele tzw. Międzynarodowej Unii Intelektualnej, która w 1934 roku witała przybywającego z wizytą do Warszawy Goebbelsa. Kiedy wybuchła II wojna światowa Zieliński, za zgodą władz hitlerowskich, został wywieziony przez swojego syna do Monachium. Zatrzymał się w Schondorf nad Ammersee u syna Feliksa, nauczyciela miejscowego gimnazjum. Zmarł w 1944 i został pochowany na miejscowym cmentarzu przy kościele św. Anny.

Jednak według Hanny Mortkowicz-Olczakowej, proces demencji starczej był u progu wybuchu wojny u Zielińskiego mocno posunięty i nie do końca ogarniał on wojnę i sytuację w jakiej się Polska i świat znalazły. Zmarł pod koniec wojny, ale do końca tytułował się profesorem Uniwersytetu Warszawskiego.