">>Już nie żyjesz<<, mawialiśmy. >>Zabiłem cię<<. Nieustannie bawiliśmy się w wojnę. Całą bandą, dwójkami, a czasem, w wyobraźni, w pojedynkę. Zawsze w wojnę, zawsze w śmierć. >>Nie bawcie się tak – upominali nas rodzice – bo to się może ziści>>. Też mi groźba, nie marzyliśmy przecież o niczym innym. Nie potrzebowaliśmy wojennych zabawek. W naszych rękach byle patyk zmieniał się w broń, szyszki udawały bomby. Nie pamiętam, bym kiedykolwiek w dzieciństwie sikał, czy to na dworze, czy w wychodku, nie wyznaczywszy sobie celu do zbombardowania. Jako pięciolatek byłem już doświadczonym bombardierem” – pisze szwedzki dziennikarz i historyk Sven Lindqvist w książce "Już nie żyjesz. Historia bombardowań", błyskotliwym, labiryntowym eseju o idei wojny powietrznej.

Reklama
Ta broń trafia do Rosji bardzo szybko. 'To zasługa Chin'
Ta broń trafia do Rosji bardzo szybko. "To zasługa Chin"

Zobacz również

"Końcowy akord imperializmu"

Lindqvist (1932–2019) należał do generacji, która - wprawdzie w kraju neutralnym - doświadczyła II wojny światowej, potem zaś dorastała, osiągała dojrzałość i zaczynała się z wolna starzeć w rzeczywistości zimnowojennej, w cieniu potencjalnej atomowej zagłady. Na rzeczywistość zimnowojenną załapałem się i ja, młodszy od Lindqvista o półtora pokolenia – pamiętam uporczywe zabawy w wojnę (głównie z Niemcami) oraz wciąż powracające obrazy telewizyjnej propagandy: wymierzone w nas amerykańskie rakiety, monstrualne grzyby jądrowych eksplozji, dokumentalne zdjęcia z Hiroszimy i Wietnamu.

Lindqvist zajął się tematem ideologii i praktyki nowoczesnej wojny, ponieważ ujrzał w niej końcowy akord dziejów europejskiego imperializmu - w innych książkach, choćby w znanych polskiemu czytelnikowi reportersko-historycznych esejach…

CZYTAJ WIĘCEJ W WEEKENDOWYM MAGAZYNIE DZIENNIKA GAZETY PRAWNEJ>>>