Stanisław Ignacy Witkiewicz, znany jako Witkacy to artysta, który w swoich utworach przewidział nadejście groźnych totalitaryzmów.

Witkacy jest uznawany za jednego z klasyków literatury światowej, jednak twórczość pisarza została w pełni doceniona dopiero po drugiej wojnie. Jego utwory, w tym powieści "Nienasycenie" i "622 upadki Bunga, czyli Demoniczna kobieta" przetłumaczono na kilkadziesiąt języków. Z kolei obrazy, w tym słynne portrety zaczęto cenić w latach 70. XX wieku.

Reklama
Muzeum Narodowe w Warszawie

Napisał 4 powieści i ponad 30 sztuk teatralnych, a niektóre z nich sam reżyserował. Jako dramatopisarz o wiele lat wyprzedził europejską awangardę. Jego dramaty cechuje surrealizm, fantastyka, erotyzm i humor absurdu. Sam Witkacy uważał się głównie za filozofa.

Artysta związany z grupą Formiści był autorem teorii "Czystej Formy", licznych artykułów, esejów i rozpraw teoretycznych oraz fantastyczno-symbolicznych kompozycji malarskich. Ważne miejsce w jego twórczości plastycznej zajmowała fotografia, głównie portrety i autoportrety. Znalazły się w niej także szkice i eseje na temat narkotyków.

Witkacemu towarzyszyła atmosfera tajemnicy i skandalu, którą on sam wzmacniał, kreując wiele wydarzeń. Był kontynuatorem stylu młodopolskich modernistów, dla których szokowanie "mieszczuchów" stanowiło zarówno rozrywkę, jak i artystyczny wyróżnik w społeczeństwie. Historia dopisała też nowe wydarzenia, między innymi, gdy w 1988 roku sprowadzono z Ukrainy do kraju zwłoki Witkiewicza, kilka lat później okazało się, że są to szczątki młodej kobiety. Witkacy był związany twórczo głównie z Warszawą, Krakowem i Zakopanem, a największy zbiór jego obrazów, około 200 dzieł, znajduje się w Muzeum Pomorza w Słupsku.

Stanisław Ignacy Witkiewicz urodził się 24 lutego 1885 roku. Dzieciństwo i młodość spędził w Zakopanem. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Kilkakrotnie wyjeżdżał do Włoch, Niemiec i Francji. W 1914 roku odbył podróż do Australii z wyprawą etnograficzną sławnego antropologa Bronisława Malinowskiego.

Po wybuchu I wojny światowej wyjechał jako obywatel rosyjski do Petersburga, wstąpił do szkoły oficerskiej, a następnie brał udział w walkach na froncie. W 1918 roku wrócił do Polski i osiadł na stałe w Zakopanem.

W 1937 roku wraz z krytykami Karolem Ludwikiem Konińskim oraz Jerzym Eugeniuszem Płomieńskim założył w Zakopanem Teatr Niezależny, w którym objął kierownictwo artystyczne.

Witkacy napisał cztery powieści: "Nienasycenie", "622 upadki Bunga, czyli Demoniczna kobieta", "Pożegnanie jesieni" i "Jedyne wyjście", której nie dokończył. W książkach podejmował między innymi, tematy kryzysu kultury Zachodu, zamieszczał elementy katastroficzne. Inne jego utwory to między innymi: "Tumor Mózgowicz", "Kurka wodna", "Jan Maciej Karol Wścieklica", czy "Mątwa".

Twórczość Witkacego ma w repertuarze Teatr im. Stanisława Ignacego Witkiewicza w Zakopanem, utworzony w 1985 roku, zgodnie z ideą patrona, jako "teatr artystyczny".