Kiedy zobaczyłem pani ojca po raz pierwszy, to odpadłem.
Jak wyglądał?
Miał imponujący kożuch pani mamy i był przepasany harcerskim paskiem.
Ale to nie był kożuch mamy. To było jego ukochane futro, które kupił w 1974 r.
Ja go w nim widziałem równo 35 lat później.
Reklama
To było sztuczne futro, które ojciec kupił w Niemczech, gdzie miał wystawę w Bochum – i rzeczywiście do końca życia w nim chodził. Kilkakrotnie próbowałam zamienić je na coś lepszego, ale bez skutku. To było ukochane futro i tyle.
A pasek?
Był mój. W tej chwili używa go córka, studentka konserwacji. Miałam zresztą nadzieję, że będzie prawdziwą konserwatorką, ale ona skręca i wkrótce będzie jej wystawa...
Geny.
Nie da się ich oszukać.
Ojciec wyglądał jak artysta, a pani? Pięknie ubrana krakowska dama.
Artystki też są pięknie ubrane. Moja mama podbierała mi ubrania, a jak szłyśmy na wernisaż, to obie miałyśmy ochotę na ten sam ciuch. Wyrastałam w domu artystycznym i dla mnie wiele rzeczy było normalnych. Potem, powoli wychodząc z tego domu, dostrzegałam, że świat na zewnątrz wygląda inaczej.
Jak?
My nie mieszkaliśmy w dzielnicy artystów, tylko w plombie z lat 60., a obok, w latach 70., powstało jedno z nowych osiedli Krakowa. I my na tym osiedlu byliśmy totalnie widoczni, totalnie inni. Byłam przyzwyczajona do tego, że idę ulicą i wszyscy mnie zauważają pozytywnie i negatywnie. Szłam do szkoły i słyszałam: „Te, Beresiówna, k...a mać!”.
Mało rozwinięta wypowiedź.
No mało, ale takie zainteresowanie było na porządku dziennym, a przejście ulicą, a zwłaszcza w towarzystwie ojca, wiązało się z takimi atrakcjami. Choć z drugiej strony tatę uwielbiali wszyscy menele i dziwacy. Lgnęli do niego.
Wyczuwali bratnią duszę.
Ojciec zawsze z nimi rozmawiał, na końcu zawsze im coś dawał. A tatusiowie moich koleżanek pracowali w WSK, mamy były pielęgniarkami, zaś pracujący w sanepidzie byli elitą.
I na tym tle wy.
Ludzie, u których światło świeciło się w nocy, a kiedy o siódmej rano przychodził inkasent, to musiał długo dzwonić, w końcu otwierał mu zaspany i goły ojciec z pytaniem: "Czego pan chce?". A przecież wszyscy inni zaczynali pracę o szóstej. No więc wstyd.